Het kamertekort in Amsterdam blijft stijgen. De nood is zo hoog dat universiteiten in zee gaan met particuliere aanbieders. In Zuidoost zitten studenten daardoor in een onklaar pand terwijl ze het volle pond betalen.
Het belsysteem op de gevel van het wooncomplex in Amsterdam-Zuidoost is er vooralsnog enkel voor de sier. Voorbijgangers kunnen moeiteloos het pand binnenwandelen waar 350 internationale studenten wonen. Wie binnen is, ziet een kaal interieur, zonder aangegeven nooduitgangen of werkende lift. Studenten die het noodnummer bellen – omdat hun sleutel niet werkt bijvoorbeeld – worden doorverwezen of gevraagd de klacht op de mail te zetten.
“Ze maken misbruik van onze positie,” zegt de 25-jarige Ørjan Johnsen uit Noorwegen. Hij woont sinds 1 september in een studio op de Karspeldreef en betaalt net als de anderen in het pand 2080 euro borg, 150 euro schoonmaakkosten en maandelijks circa 690 euro huur plus 165 euro servicekosten. Voor dat geld is studenten een kant-en-klare woning met gemeenschappelijke ruimtes en een tuin beloofd. Maar bij aankomst in september, zag Johnsen enkel ‘een bouwval met muren’.
Horrorscenario
De beloofde tuin is een modderpoel, er zijn geen gemeenschappelijke ruimtes, Johnsen moet zijn telefoon gebruiken om zijn huis te verlichten, want lampen heeft hij nog niet en zijn studio was verre van schoon. “Het was zonder overdrijven afschuwelijk. Er lag overal stof, er zaten voetafdrukken op de vloer en mijn wc was zichtbaar gebruikt door de bouwvakkers die nog altijd aan het pand werken en dagelijks geluidsoverlast veroorzaken.”
De Amerikaanse Maddy (23, wil niet met haar achternaam in de krant, red) noemt de staat waarin ze haar studio aantrof een ‘horrorscenario’. “Vooral de badkamer. Ik heb 150 euro schoonmaakkosten betaald om vervolgens zelf de remsporen van anderen weg te poetsen. Al vind ik het erger dat de deur beneden niet op slot is en dit gebouw niet brandveilig is. Ze zeggen van wel, maar er hangt nergens een plattegrond of een bordje met ‘nooduitgang’. Ik heb geen idee waar ik naartoe moet bij brand. Ja, naar buiten. Maar wat is de snelste route?”
De student is naar Amsterdam verhuisd om environment and resource management te studeren aan de VU. De universiteit hielp haar aan deze woonruimte, waar ze het liefst zo snel mogelijk vertrekt. Maar ze weet hoe erg het is gesteld met de kamernood in Amsterdam. “Ik maak geen enkele kans om een andere kamer te vinden.” Om die reden wil Maddy haar achternaam niet geven. “De huisvester heeft de macht over mijn contract. Wat moet ik doen als ze me eruit zetten?”
Het kamertekort stelt de Amsterdamse universiteiten voor een grote uitdaging. “De UvA heeft circa 2700 kamers in eigen beheer voor internationale studenten,” zegt een woordvoerder. “Omdat dat niet genoeg is, proberen we extra aanbod te realiseren via particuliere aanbieders”.
Juridische stappen
Dat deed de universiteit dit jaar met de kamers in Zuidoost en in Droompark Spaarnwoude. In Zuidoost, waar de kamers worden aangeboden door studentenhuisvester Xior is het echter uitgelopen op een fiasco. Beide universiteiten zeggen ‘het heel vervelend te vinden voor de studenten en in gesprek te zijn met de aanbieder’.
Het is overigens niet de eerste keer dat Xior ernstig verzuimt. Twee jaar geleden liet de Belgische vastgoedspeler studenten in Rotterdam ook al een pand betrekken dat niet af was. Net als in Amsterdam betaalden studenten voor faciliteiten die niet bestonden. In Wageningen nam de huisvester bestaande studentenwoningen over en verplichtte bewoners te kiezen: of een contract tekenen waarin ze akkoord gingen met een huurverhoging of het pand binnen drie maanden verlaten.
“Het is echt niet oké wat hier gebeurt,” zegt de Griekse Niki Sfakianou (22) die zich met 137 bewoners heeft verenigd om schoonmaakkosten en een deel van de huur terug te krijgen. De studenten hebben juridisch advies ingewonnen en beraden zich nu op vervolgstappen. Al weet Ørjan Johnsen al dat hij hoe dan ook in het pand moet blijven. “Ik heb een jaarcontract en kan nergens heen. Het enige wat ik kan hopen is dat we geld terugkrijgen en dat de universiteiten dit anderen nooit meer aandoen.”
